Reisverslag “The Week”

Heel veel mensen vragen me hoe ik het heb gehad in Birmingham. Via social media kon je al verschillende korte berichtjes en foto’s bekijken maar ik neem in dit blokje even de tijd om wat hoogtepunten te vertellen van datgene wat langs kwam en wat ik heb meegemaakt en heb geleerd. Dus lees snel verder..

In Heerenveen door mijn vrouw en twee zoons op de trein gezet en via Schiphol gevlogen naar Birmingham. Dit keer voor het eerst echt helemaal alleen. Vond ik best spannend want ik ben daar helemaal niet goed in om dat allemaal te regelen. Maar dit was al een overwinning op mezelf. En ik had het goed uitgezocht en verliep keurig 🙂 Ik verbleef in Hatters Hostel. Dit was ongeveer op 20 minuten loopafstand van St. Luke GasStreet Church, de kerk waar de conferentie werd gehouden. Het hostel was op zich prima op eerste gezicht. Ik sliep in een ruimte waar ze kleine ruimtes hadden gemaakt waar twee stapelbedden in stonden. Maar je kon prima horen wie er aan de andere kant van de ruimte aan het slapen was… Sanitair was niet heel fijn maar kon er prima douchen. Ontbijt was ok maar totaal niet veel keus. Gelukkig hoefde ik er alleen maar te slapen en verbleef ik de meeste tijd in de kerk of op plekken waar we gingen eten.

De conferentie heette The Week en was georganiseerd door Worship Central. Deze beweging is ontstaan in Londen maar is samen met Tim Hughes verhuisd naar Birmingham waar hij deze nieuwe kerk, Gas Street Church, is begonnen. Het is een churchplant vanuit Londen. Deze conferentie is het eerste grote event wat georganiseerd werd door Worship Central in deze nieuwe locatie. En het was grandioos.

Hier zie je een schema van hoe onze week er uit zag. We begonnen de dag met HUBS. De conferentie telde 100 deelnemers die kwamen uit verschillende landen. Dubai, VS, Canada, Zuid Afrika, Nigeria en heel veel landen uit Europa. Deze 100 deelnemers waren verspreidt over 10 kleine HUBS van 10 deelnemers. In die groepjes kon je doorpraten over datgene wat allemaal voorbijkwam en dacht je na over een aantal vragen. Ik zat in een groep met Al Gordon. Hij is een van de oprichters van Worship Central. Daarna was er altijd een main session. Dat hield in dat er veel ruimte was voor aanbidding en gebed en dat er altijd een kort praatje was van iemand. Dan volgde een masterclass, leiderschap sessie of de stream. Er waren twee streams waarvan je er 1 koos voorafgaand aan de conferentie. De eerste was “The Creative” die ging over creatieve processen en het schrijven van liedjes. De tweede was “Worship Pastor”, en die volgde ik. In deze stream gingen ze in op liturgie in de kerk. Daarmee moet je denken aan hoe door de jaren heen liturgie is opgebouwd en hoe bepaalde patronen soms nog steeds worden gebruikt, wat er is weggegooid en wat we zelf allemaal onbewust als liturgie in onze diensten hebben. Ze zeiden dat alles wat je voor de derde keer hetzelfde achter elkaar doet liturgie is. Heerlijk om zo even na te denken over je eigen patronen die je in je setlist of manier van praten toepast. Ook werd er veel ingegaan op setlisten. Zelf pas ik veel toe van wat we van Paul Baloche hebben geleerd. Daarbij denk je na over toonsoorten, flow en inzetten van nieuwe liederen. Het was heerlijk om even wat verfrissing hierin te ontvangen en nieuwe manieren te horen over hoe het ook kan. Ik heb ontzettend veel opgeschreven waar ik met mijn aanbiddingsleiders heerlijk over door kan praten en waar we onszelf weer even goed in kunnen spiegelen.

Bij de leiderschap sessies kwam veel aan bod uit de bijbel. Lessen over overtuigd zijn van jezelf en wat God in je heeft gelegd en hoe dat te gebruiken. Denk niet aan wat je niet kan brengen maar kijk naar eventueel dat ene wat jij kan brengen en hoe God dat wil gebruiken. We werden aan het nadenken gezet over waarom doen we wat we doen? Schrijf dat maar eens op! Maar ook om als leider steeds bezig te zijn met Gods plan. Al Gordon had een prachtige opsomming waar ik wel wat aan had. Hij had het over RISK. De R van Restlessness (onrust) – vraag om onrust om een bepaalde kant op te gaan, en als je al onrust ervaart probeer dan goed na te denken wat God daarmee wil zeggen waarover je onrustig bent. De I van Iconoclasm (beeldenstorm) – daarmee doelde hij op omgooien en weggooien wat niet van God is. Wees daar rigoureus in. De S van Space (ruimte) – maak ruimte voor nieuwe dingen, ze zullen pas ontstaan als je ruimte creëert. De K van Kingdom (koninkrijk) – wij zijn mensen van het koninkrijk. Uiteindelijk staan we allemaal voor God en vraagt Hij ook of we het samen hebben gedaan en of we het voor Zijn koninkrijk hebben gedaan.

Verder was Pete Greig fantastisch. Hij zorgde er voor dat ik even niks meer van mezelf begreep en of ik het wel goed deed en of ik nog wel op mijn plaats was. Hij had een schitterend verhaal over Abraham die bleef dromen, pionieren en bidden. How to host God’s favour. Hij zei onder andere “you can’t be a worship leader without being a prater leader”. Dat zette mij wel even aan het nadenken omdat we als muziekwerk veel bezig zijn met aanbidding en muziek terwijl we dus eigenlijk veel meer bezig zouden moeten zijn met aanbidding en gebed. En natuurlijk klopt het ook wel want we zingen onze gebeden natuurlijk uit in liederen en uit de aanbidding komen ook weer gebeden voort. Dus het is heel natuurlijk met elkaar verweven. En wat ook naar voren kwam na lang nadenken: houd je motief zuiver. In alles wat je doet, voor wie doe je dat. In alles wat je zegt, waarom en voor wie zeg je dat. Is het tot opbouw van de ander? Of om zelf er goed uit te komen? Doe ik de dingen voor eigen eer? Of echt voor God? Ook voor mezelf: ik heb met volle overtuiging die werk gekozen om God te dienen en te aanbidden en ik leg mijn leven in Zijn handen maar het is zo makkelijk om weer naar jezelf te wijzen of aan jezelf te denken. Het klinkt gek maar die twee dingen liggen ook zo dicht bij elkaar. Houd je motief zuiver is een zin die ik onthoud.

Ook de avond met Mike Pilavachi was geweldig. hij had een heel erg praktische preek over hoe je de stem van de heilige Geest kon ervaren tijdens de aanbidding en hoe je daar op kon reageren. Precies datgene waarvoor ik kwam en waar ik in wil groeien. Ik ben eigenlijk wel helemaal klaar met het afspelen van je liedjes die je hebt gerepeteerd. Er is zoveel meer daarin? En ik geloof echt dat wanneer God aanbeden wordt, Hij ook echt iets wil doen. Maar hoe zie je dat nou en hoe reageer je daar op. Hij legde dat uit aan de hand van voorbeelden en oefeningen. Heel praktisch en niet zweverig maar met humor en eigenlijk heel nuchter. Het is natuurlijk wel iets dat je moet leren en waarin je moet durven uitstappen. Ook iets waar ik verder over wil nadenken wat ik daar mee kan.

Er waren die week voor mij verschillende mooie momenten tijdens het aanbidden van God. Naast alle gebeden die zijn uitgesproken of andere bijzondere dingen zijn gebeurd, uitgesproken of andere huilmomenten wil ik er toch eentje noemen. Dat was op dinsdag avond. Wat prachtig is aan deze kerk en de mensen is dat heiligheid en humor heel dicht bij elkaar liggen. Na een intiem moment tijdens het zingen wordt er ook na het gebed gewoon geëindigd met: en dan nu lekker aan de koffie! Ook in hoe ze reageren op wat God aan het doen is wordt elke zin begonnen met: ik kan verkeerd zitten maar ik denk dat God dit en dit wil zeggen, is er iemand die zich daar in herkent? Dus heel kwetsbaar en open. Ze zeggen ook wanneer je verkeerd zit: Nobody dies, drink some coffee. En dat vond ik erg mooi dat er een ontspannenheid en oprechtheid in zat. Maar ook dat men durft uit te stappen en zich wil uitstrekken naar God. Terug naar dinsdagavond. Ze zeiden aan het begin “dit kan grandioos verkeerd gaan maar we gaan het gewoon proberen”. Het idee was om te beginnen met niks. De muzikanten en vocalisten die deden een stap naar achteren zonder hun instrument. Opdracht was om te wachten met zingen of spelen totdat de heilige Geest je inspireerde met een tekst of een groove of een motiefje en pas dan mocht je dat uitzingen of spelen. We zijn denk ik wel een kwartier stil geweest, wachten op wat God ging doen. En toen begon achter in de zaal opeens iemand te zingen, dat werd vervolgens opgepakt door de zaal die het driestemmig ging zingen, de gitarist die de akkoorden er onder gooide. En daaropaansluitend kwam er een melodie met als afsluitende zin “Your Kingdom come”. En daar sprongen vervolgens allemaal mensen op in. Verschillende deelnemers van de conferentie die bij de microfoon teksten begonnen te zingen wat we met de hele zaal oppakte. Het was echt een feest en heel bijzonder hoe God dat bewerkte. Nog nooit zoiets meegemaakt. En ook veel geleerd over ruimte geven aan God om te zien wat Hij wil doen. Enorm bemoedigend!

En na 5 dagen was het al weer over. Ik heb ongelofelijk veel aantekeningen gemaakt en vertaald naar actiepunten met wie ik dit moet bespreken en moet delen. Dus de komende dagen spreek ik met verschillende mensen hierover door en aan de hand daarvan ga ik ook kijken wat we daarvan meenemen in het nieuwe seizoen.