‘Hey Heine… kijken in de camera!’

Het is zondag 15 maart, 08:00uur. We komen als team van Bethel voor het eerst samen in een nieuwe setting van een livestream. Door de maatregelen van het kabinet mogen we als gemeente niet meer samen komen en hebben we in een paar dagen tijd de setting op podium verbouwd tot een soort televisiestudio die dienst doet als opname setting om de diensten live te gaan streamen. Voor iedereen is het nieuw. Ik merk bij mezelf dat het dubbel is… op verschillende manieren.

Aan de ene kant verdriet dat de gemeente niet in de zaal zit en aan de andere kant de adrenaline. Een nieuw format en de sterke focus op het luisteren naar elkaar. Het is voor het eerst dat we dit doen en ik moet goed opletten en niet te veel grapjes maken. Ik krijg nog instructies mee: ‘kijk goed naar het rode lampje op de camera. Als die brand dan ben je live in de huiskamers te zien. En vergeet niet in de camera te kijken want dat is mooi voor de mensen.’ Daar zit natuurlijk wat in maar het voelt ook weer dubbel. Ik ben iemand die ontzettend veel van mensen houdt en in verbinding wil staan, vooral ook op de zondag. Dus ik wil natuurlijk wel in die camera kijken. Maar het voelt ook vreemd omdat ik niet kan zien wat er aan de andere kant van het scherm gebeurd.

De dienst begint en we proberen vooral ook veel te genieten van het spelen en zingen met elkaar op podium, kijken af en toe toch de camera in en ik focus me vooral op de teksten die ik zing naar God toe.
De dienst is afgelopen en er volgt een moment van ontlading. Verdriet en blijdschap volgen elkaar snel op en wisselen elkaar snel af. Ik kom thuis en heb flink gejankt. Alle emotie en energie die het gekost heeft komt er uit.

Ik denk na… 

De dagen en weken er na denk ik veel na over de veranderingen, de situatie waar we in zitten en wat dit met me doet. Nog een keer merk ik een dubbelheid opkomen. De gemeente zit nu thuis op de bank te luisteren, misschien mee te zingen en wij zitten te spelen in een lege zaal. Nou ja leeg, dat is ook weer niet helemaal waar. De vraag is natuurlijk: voor wie is deze dienst. Ik besef me ineens maar al te goed dat deze dienst voor de Heer is, en voor de aanbidding van Jezus. En daar ligt nou net de grootste winst die we als gemeente, maar zeker ook voor alle muzikanten en zangers kunnen pakken. 

Foto: Monique Brinkman (Instagram)

Wat jullie misschien afgelopen zondag (12 april) zagen toen Evert de mededelingen deed was dat in de zaal het kruis verlicht werd. Dat is wat ik zie als ik aan het zingen en pianospelen ben tijdens de livestream. Ik vind het ook super dat de techniek ploeg het kruis heeft uitgelicht. Voor de mensen thuis niet te zien maar voor ons eigenlijk de essentie van wat we aan het doen zijn. 

Ik heb het voorrecht dat ik vanuit mijn werk in de kerk wel vaker even alleen in de kerkzaal zit en daar met God ben. Dan ben ik stil, ik bid, ik zing, ik wacht en lees zijn woord. Dat zijn bijzondere momenten. De zaal is niet leeg maar het hoogst mogelijke bezoek, Jezus, is daar. Ik, wij, spelen niet voor een lege zaal maar voor een Audience of One! Dat was er voor deze livestream-periode natuurlijk ook wel maar in deze setting wordt dat veel meer zichtbaard.

Ik snap heel goed dat ik de vraag krijg om in de camera te kijken maar ten diepste is mijn eerste opdracht om mijn hart uit te storten voor God op dat moment. Niet alleen denken aan de mensen die kijken maar allereerst ten volle weten dat het God is die op de eerste rij zit. 

De kans van dit moment

Ik geloof ook dat dit de meest waardevolle les is voor ons als muzikanten en zangers. Dat we los komen van de vraag op welk podium we spelen, hoeveel mensen er in de zaal zitten, met wie we samen spelen en hoe de ‘ervaring’ is van het hele geheel. Dat valt nu allemaal weg. Ik mag nu nog leren om weg te blijven van de vraag hoeveel mensen er op dit moment kijken of mezelf te vergelijken met andere livestreams. Deze tijd leert mij dat wanneer alles weg lijkt te vallen het God is die Dezelfde blijft.

Ook geloof ik dat het daarom juist zo essentieel is dat we, zoals Paul Baloche altijd zegt, private before public, gaan uitoefenen. Onze binnenkamer is onze repetitieruimte. Juist nu worden we er bij bepaald dat het de essentie is om ons dagelijks te leren keren naar Jezus en Hem juist daar te aanbidden. Dat we onze vervulling vinden in Hem als ons diepste verlangen en niet vervulling meer nodig hebben in andere sterke verlangens zoals plek, podium, met wie we samenspelen en hoeveel mensen er zitten of kijken. Dat zie ik als winst voor mij en voor ons en is iets waar ik nog veel in mag groeien. 

En dat is ook mijn gebed voor ons als muzikanten en zangers eigenlijk voor heel Nederland. Dat we die ervaring van de binnenkamer weer gaan vinden en meenemen in de setting van nu. Maar zeker ook als je misschien nu niet meer veel op een podium zingt. Dat dit niet erg is omdat daar onze vervulling niet in ligt. Die ligt in het kennen van Jezus die we misschien wel het meest intiem kunnen ontmoeten in onze binnenkamer. 

Misschien wat hard gezegd want ik hou van de mensen van het videoteam in onze kerk maar het draait niet om het letten op het rode lampje en het kijken in de camera. Het draait ook niet om mijn verlangens en wat ik graag wil. Kijk voorbij de camera’s. Kijk de lege zaal in die niet leeg is
. Jezus is daar. Audience of One! En daarom ligt daar de kans voor ons als muzikanten en zangers. Om de essentie te pakken van wat onze bediening is en straks enorm veel rijkdom uit te delen in het moment dat we weer samen zullen komen.